Week 1

Ik zit in zak en as. Geen live sessies met mijn jongeren? Geen draaideuren in hotels laten draaien met onze jongeren, zoals we oh zo graag deden tijdens de bedrijfsbezoeken? In mijn kot blijven? Wat ga ik in hemelsnaam doen… Geen contact met collega’s, geen modules horeca. Dagen gaan voorbij en ik voel me in mijn appartement opgesloten als een leeuw in een kooi.
Tijdens een eerste van vele wekelijkse Zoom-calls met mijn coördinator Evy vraagt ze me of ik toch niet op de een of andere manier aan de slag wil gaan met de jongeren die zijn ingeschreven voor de oriëntatie horeca.
Enkele collega’s richten een werkgroepje ‘digitaal jeugdwerk’ op met de bedoeling om jongeren op afstand bezig te houden in hun kot. Onder de noemer JES-challenge dagen ze de jongeren uit tot een hoop opdrachten. Heel wat collega’s, waaronder ikzelf, doen vlijtig mee.

Week 2

Ik ben aan het idee van een lockdown beginnen wennen. Ik kan wat meer tijd doorbrengen met mijn gezin, ik moet niet om 6u opstaan én ik krijg eindelijk tijd om activiteiten en projecten uit te werken waar ik vorig jaar geen tijd voor had! Ik heb 2 A4’tjes volgeschreven met to-do’s voor de toekomst. Mij gaan ze niet horen klagen dat er geen werk is!
Mijn nieuwe naaste collega Sarah start deze week op; en dat allemaal online! Heel spannend en ergens ook heel gek om kennis te maken via Zoom. Gelukkig is ze heel stressbestendig en kan ze het hoofd koel houden. Bij het proberen uitleggen van onze werking, ga ik alle kanten uit. Waar moet ik beginnen? Er is zoveel te vertellen!
Ondertussen neemt collega Kim het voortouw in handen en organiseert via Zoom enkele teamactiviteiten om de spirit hoog te houden. Ik kijk ernaar uit om iets ontspannend te doen.

Ook de JES-challenges gaan door. Ik waag me aan de verschillende opdrachten. Met behulp van mijn dochters maak ik mijn eerste TikTok-filmpje en het is nog gelukt ook! Weer iets nieuws geleerd.

Met behulp van mijn dochters maak ik mijn eerste TikTok-filmpje en het is nog gelukt ook! Weer iets nieuws geleerd.

Week 5

Tijdens de digitale oriëntatie proberen we verschillende methodes uit: smileys, GIF’s, tekst, video, voicemessage… En soms lopen we tegen de lamp. Onze jongeren zijn het soms moe om binnen te zitten, hebben problemen met WiFi of hun telefoon, horen veel lawaai in hun buurt, hebben kinderen thuis…
Toch krijgen we meer respons: jongeren beginnen foto’s te nemen van hun gedekte tafel, durven zichzelf voorstellen voor de camera, tonen hun sportsessies of hun zelfgemaakte mayonaise… Iets waar we zelf niet bij stil stonden, komt tot uiting: we kijken bij hen binnen. De jongeren laten ons zien hoe ze leven, me wie ze de lockdown uitzitten, enzovoort.

De digitale capsules beginnen er fantastisch uit te zien, mede dankzij Siemon die tot in de late uurtjes aan de filmpjes zit te sleutelen. Ze zijn van topkwaliteit en we krijgen zelfs positieve feedback van partners!
Het leven is eigenlijk nog wel oké zo in lockdown. Elke avond om 17u staat mijn gezin rond mijn computer met de boodschap dat de werkdag voorbij is. Ik krijg een aperitiefje. Op mijn balkon in het zonnetje speel ik Black Stories met collega Iebel. Ik geniet.

Week 6

Elke ochtend zit ik om 8u30 aan mijn computer in pyjama. Ik voel me zo tevreden en fier dat we het hebben gedurfd. De oriëntatie loopt goed. Om 10u30 beginnen we de jongeren uit hun bed te bellen. Om 10u50 bel ik naar Sarah om te zeggen dat ik vlug in de douche spring. Elke keer moet ze lachen wanneer ik om 11u in de WhatsApp groep zit met nat haar en rode lippenstift op.
Om de filmpjes er wat professioneler te laten uitzien, schakel ik hulp in van mijn collega’s voor wat rekwisieten. Een witte schort, echte servetten, een groene plank die mijn houten plank van thuis vervangt om brunoise te snijden van wortel… De mayonaise maken we in een echte queu de poule.

Het ganse team heeft nog steeds veel energie. De eerste Zoom-party met het team is een feit. Collega Loredana haalt mij uit mijn kot voor een wandeling in het park.

Op TV heb ik collega’s Thomas en Brahim gezien naar aanleiding van de gebeurtenissen rond de politie en Adil. Ik heb me wel even afgevraagd of ik goed bezig ben. Is het “oké” dat ik zo braafjes in mijn kot zit terwijl veel collega’s in de “heat of the fire” bezig zijn?

Week 7

De vermoeidheid slaat toe. Het is een week van doorbijten en op automatische piloot verder doen. Mijn ogen en nek doen pijn. Eén dag spendeer ik in bed van waaruit ik de teamvergadering volgde. Ik hoorde of zag niets. Alles was wazig. Af en toe knikte ik eens. Niemand had iets door. (Of wel?)
Willie heeft mijn stoel van mijn bureau naar beneden gehaald en in onze auto geholpen. Nu ziet mijn living eruit als een open work space!

Verdere nieuwtjes: Het oriëntatieteam logistiek heeft ook beslist om een digitale oriëntatie op te zetten, ze nemen veel van onze tips mee. Dit wordt een knaller!
We kregen toegang tot een uitgebreidere versie van Canva waardoor we weer zijn vertrokken voor wat nieuwe grafische ontdekkingen. Siemon moet voor enkele dagen afhaken. Bij hem slaat de vermoeidheid ook toe.

Week 8

Heel wat collega’s springen in om de digitale oriëntaties mee op te vullen: Lieze geeft Nederlands, Benjamin geeft timemanagement, Hilde gaat poetsen, Lise praat over grootkeuken, Iebel over de zoektocht naar werk, Kim en Jamina zorgen voor ontspanning, Lorenzo gaat sporten (hij kan 100x pompen!), Loredana gaat joggen in het park en organiseert Franse conversatietafels… en ik kan nog blijven doorgaan.
De eerste digitale oriëntatie kwam deze week tot zijn einde en we hebben afgesloten met een virtueel knalfeest en een virtuele certificaatuitreiking. Sarah gaat de jongeren nu verder individueel begeleiden. Ik sta ervan versteld hoe snel ze met alles mee is en haar plan trekt in haar nieuwe job. De collega’s geven me echt energie! Zou COVID-19 dan toch verbindend werken? Ik begin hen toch allemaal te missen. Hoe fijn zou het zijn om hen weer allemaal in het echt te zien.
Ik mis ook de bezoeken aan bedrijven die we normaal tijdens de oriëntaties met de jongeren doen. Vooral dat gedoe met die draaideuren in de hotels. Dat mis ik het meest.

Toch krijgen we meer respons: jongeren beginnen foto’s te nemen van hun gedekte tafel, durven zichzelf voorstellen voor de camera, tonen hun sportsessies of hun zelfgemaakte mayonaise…